Reactie op de column over geloven in plaats van weten (gnosis, hier te vinden bij paragraaf: God – Zien)

Beste Wim,

Ik bewonder je moed om in deze tijden van secularisatie je geloof uit te dragen en anderen te stimuleren hetzelfde te doen, en dat nog op een intelligente, niet-dogmatische manier ook. Heel bijzonder, heel verfrissend. Als overtuigd agnosticus, als tegenstander van het instituut Kerk (dus geen tegenstander van de kerk met de kleine “k”), kan en zal ik het niet met je eens zijn. Maar ik ben blij dat er nog (meer) mensen zijn die een goed omschreven ideologie koesteren en daarvoor uit durven te komen.

Overigens is het lied Amazing Grace geschreven door de kapitein van een slavenschip, dat slaven van Afrika naar Amerika bracht. Op een gegeven dag, onderweg met slaven naar Amerika, zag hij het Licht. Hij liet zijn schip een wending van 180° maken, voer terug naar Afrika en gaf de slaven hun vrijheid terug. Daarna werd hij prediker.
Ik besef dat ik met dit (ware) verhaal jouw ideologie promoot, maar à la, beschouw het als een cadeautje :-))

Jaap van Nieveld Goudriaen

Reacties van Martinus op site Beurskens.

‘De maatschappij waarin wij wonen, is helaas soms nog leger dan leeg, met als dagelijks terugkerend dieptepunt de treurige programma’s van de commerciele zenders. “Is iedereen nou helemaal gek geworden of ligt het aan mij” denk ik vaak. Wil het doorsnee volk dan alleen maar brood en spelen? Ja, blijkbaar.

Dan stort ik me maar weer in een goed boek of in de krant of in m’n hobby’s, dat is beter voor de geest dan de TV. A propos lezen, ik heb ’n goede tip (…): “Gevallen in de armen van God” door Megan Don over Teresa van Avila. Een prachtig boek over haar geestelijke ontwikkeling en lessen, die het verdienen om herontdekt te worden.’

“De allergrootsten hebben het uiteindelijk toch nog leuk gevonden op hun zoektocht naar het wezenlijke”. (W. Beurskens)

Ik zou mezelf echt niet willen vergelijken met die grootsten zoals Hammerskjold en Kierkegaard, maar ik verwonder me inderdaad nu soms al (terwijl ik nog relatief jong ben ) over het ellendige geworstel waar ik me in de afgelopen jaren doorheen heb geslagen (en nog steeds doe, want er komt maar geen einde aan), en achteraf moet ik soms glimlachen om al dat geploeter. Soms echter ook geef ik mezelf een compliment voor mijn doorzettingsvermogen en kracht in zware tijden, en hou ik weer van mezelf. Want als je niet van jezelf houdt, wordt het met de rest ook niks.’