In de Persoonlijke stukken waarin Wim zich van zijn meest kwetsbare kant laat zien, verhaalt over zijn eigen leven en herinneringen uiteengerafeld worden. Ze gaan over zijn familie in het hier en nu, waar zowel verdriet als geluk nooit ver zijn. Waar dood en leven zich manifesteren in dat onnavolgbare samenspel, soms heel direct in toespraken bij dierbare overledenen.

Thema's: familiegeloofislamkatholicismekerkkritiekop reispassiespelenpoezietheologietijdschriftinspiratie

Column Beurskens: Creative and original

A journalist told me once he had interviewed a well-known writer, who said to him I never read something from somebody else. Otherwise I might not be creative anymore. In our culture art needs to original. That probably explains such an amazing statemen

Lees verder

Column: over bidden en contemplatie

Dat is ook het patroon van alle bidden in de drie grote monotheïstische religies, de godsdiensten met de Ene, persoonlijke God. Die komen God iets vragen, met God praten of gewoon even naar Hem kijken.

Lees verder

Column: Een heilige onverschilligheid.

Dit weekend ben ik in Berlijn bij een zuster op bezoek, die in een beschouwend klooster zit. Es ist hier ein Teufelsnest. Zij zegt dat niet als een verbitterde onheilsprofeet of een saaie moraalridder, maar uit echte, haast moederlijke, zorg. Uit medelijden ook. Zij vindt dat zij moet bidden voor al die mensen die lijden…

Lees verder