Dankbaarheid

Vandaag lees ik de autobiografie van de Heilige Teresia van Lisieux … de geschiedenis van een ziel. Ik kom er de passage in tegen dat ze de eerste keer bloed ophoestte en hoe haar dat een hele nacht vreugde had bereid, omdat het misschien een voorteken was dat ze spoedig haar Geliefde zou ontmoeten. Dat was ook zo, want een jaar later was ze dood aan tuberculose. Op jonge leeftijd. Ze werd één van de grootste heiligen uit het begin van de vorige eeuw. Bovendien kerklerares. De sneuvelende soldaten in de Eerste Wereldoorlog droegen haar medaille om de hals.

Dit is harde theorie, maar wél de waarheid. Laatst was ik ook ziek en niet zomaar iets. Ik zal niet op details ingaan, maar toen ik eindelijk bakzeil moest halen en de dokters erbij kwamen, heeft menigeen in mijn omgeving een zucht van verlichting geslaakt. We hebben het al lang zien aankomen. Zelfs mensen die al enige tijd in de hemel zijn werden erbij gehaald. Ze zouden hun geduld met mij verloren hebben en me eindelijk een “klats” verkocht hebben. Anders luisterde ik toch niet. Roofbouw gepleegd et cetera. Dat moest een keer misgaan.

Zelf kom je in een onzekerheid terecht die tamelijk kwellend kan zijn. En een ziekenhuisopname verhoogt die nog. Voor je het weet laat je jezelf meeslepen in de cirkel van onderzoek naar onderzoek. En is het ene onderzoek goed dan begint de twijfel over het andere te knagen. En die cirkel krijgt dan een ongelooflijk belang. Hij overheerst je hele denken. De wereld wordt erg klein. Je denkt er dan niet meer aan hoe andere mensen het hebben. De bootvluchtelingen bijvoorbeeld en dat jongetje op een Turks strand om maar eens wat te noemen en hoe je dan zelf als 62-jarige middelen verbruikt waar anderen niet eens aan kunnen denken.

Toen ik weer thuis was ging ik verder met het inruimen van mijn 6000 boeken die van de ene plaats naar de andere moesten. En dan komt vanzelf de vraag  op … wat zouden de grote denkers, helden en heiligen uit geschiedenis, nu tegen je zeggen? Teresia van Lisieux bijvoorbeeld. Dat is vragen naar de bekende weg. Ze zouden weinig genade kennen met mij. Mijn lijden zouden ze zonder dralen afficheren als zonde. Het overheerste mijn denken … is iets voor de biechtstoel. Dat mag niet voorkomen. Ze zouden me onmiddellijk verwijzen naar hunzelf en huns gelijken, die in groot vertrouwen zichzelf in de handen van hun Jezus legden.

Je verraad het doel dat je je zelf in je leven hebt gesteld. Daar hoort deze beproeving ook bij. Jou past dankbaarheid, want ooit zal de zin ervan duidelijk worden. Nu ik deze oude les weer eens geleerd heb, weet ik het ook weer. Ja, zo zat het. In die richting moet het gaan. Naar de ontmoeting met mijn Geliefde, Jezus. Vroeg of laat, want hij stelt de termijn. En door deze troost breekt pas echt de cirkel.