Geklets er omheen

Nu was ik me er al op aan het verheugen om weer eens iets te kunnen schrijven over een lang vergeten mysticus om vervolgens het genot te mogen ervaren hoe verwant ik me met hem voel, en is er weer zo’n vervelende actuele kwestie. Ik had me Ibn Abbad van Ronda al in de koffer gedaan.

Er is een dokter veroordeeld over het doodmaken van een demente bejaarde. Dat mag niet. Ze heeft een berisping gekregen van het tuchtcollege en er loopt nog een strafzaak. Dat ze het oudje nog op bed hebben moeten vasthouden tijdens de procedure is slechts een kleurrijke bijkomstigheid.
Niet dat ik de collega juridische moeilijkheden gun, want ze weet waarschijnlijk niet beter. Of ze heeft zich niet tegen de familie kunnen verzetten of zoiets. Waar het om gaat is het geklets er omheen. De tuchtrechter voorop. De dokter had zo goed meegewerkt aan de zaak, maar toch. De papieren die de patiënt had gedeponeerd waren niet duidelijk genoeg implicerend dat als ze wél duidelijk waren geweest, dat het dan had gemogen. Op de televisie sprak een geriatrisch deskundige erover dat de zaak zo uitermate gecompliceerd was. De verpleeghuisarts Bert Keizer vond dat de uitspraak tenminste duidelijkheid schiep, hoe “lullig”hij het ook voor iedereen vond.
Er is niets onduidelijks aan deze zaak. In Nederland mag euthanasie alleen als iemand tot aan zijn dood wilsbekwaam is. Hij moet om euthanasie helder kunnen vragen op het moment dat hij dood wil. Daarmee zijn alle papieren die mensen bij de huisarts deponeren dat ze euthanasie willen bij dementie van nul en generlei waarde.
Wat ook vaak in deze papieren staat is dat mensen geen zinloze behandelingen meer willen als ze er zelf niet meer over kunnen beslissen. Die zijn ook overbodig want dit zijn geen ethische kwesties. Of een behandeling zinloos is of niet beslist de dokter want die heeft er verstand van en mijn ervaring is dat dokters dit goed doen. Ik ben wel eens op een intensive care geroepen waar een goede vriend op sterven lag. Het ging erom of de beademing gestopt moest worden of niet. Toen ik meldde dat ik een notariële acte bij me had over een behandelverbod in zo’n geval werd ik niet eens aangehoord en zo hoort dat.
Much ado about nothing dus. Niet helemaal. Dat zo’n rechter en de media en de deskundigen zo wollig en verontschuldigend zijn over deze kwestie is natuurlijk omdat een groot deel van de Nederlandse bevolking wil dat demente bejaarden dood gemaakt moeten kunnen worden, als ze van te voren iets op papier hebben gezet. Dat tegen de achtergrond van een tijd waarin de democratie de ethiek bepaalt. Autonome ethiek heet dat. En tenslotte is dan de vraag natuurlijk wat voor rol die papieren nog spelen. Als dat de geest van de tijd is: wie wil er nou nog leven als hij dement is?
Het moge duidelijk dat voor mij als katholiek – die vindt dat alleen God het leven geeft en Hij alleen het mag nemen – dit communicaties van absolute horror zijn en het geklets er omheen zal mede het effect hebben dat deze vorm van autonome ethiek vroeg of laat doorgang zal vinden.
Zo, dit is eerder klaar dan ik dacht en kan ik dan toch nog fijn beginnen aan Ibn Abbad van Ronda. Ik heb zijn teksten bij me, maar voor wat zakelijke informatie keek ik even op wikipedia. Daar schrok ik toch van. Hij heeft een poging gedaan om te vliegen. Dat lukte, maar hij kwam wat hard neer omdat hij vergeten was zich een staart te maken. Die schijnt namelijk aan het zacht neerkomen te helpen. Daarna had hij het in de rug. Als blijkt dat ik hier een variant op een moderne geleerde ga bestuderen, dan wordt het iemand anders.