Ontroerend ogenblik

De sfeer tijdens de voorstelling en de langdurige staande ovatie op het einde overtuigden me ervan dat het Passiespel 2015 weer geslaagd zou zijn. De Passiespelen zijn een klein wonder. Dat ze kunnen bestaan in onze streken met zoveel spirituele armoede. De bisschop zei herhaaldelijk “dit is totaalcatechese”.

Achter het toneel veel emoties. De aanloop naar deze première was lang en heftig. De ontlading kwam er nu uit. De bisschop, die naast me liep, voelde dat ook aan. Hij ging al feliciterend langs de hoofdrolspelers, maar ook langs velen van de figuratie. “En nu wil ik Jezus wel eens zien.” Onze Jezus heeft een voorgeschiedenis. Hij is een Moslim. Nu wordt in ons spel, de laatste dagen in Jeruzalem, niets gezegd dat Moslims aanstoot zou kunnen geven, maar evengoed. Het is toch een stunt, dat het kan.

Ik ging Abbie zoeken. Hij stond wat achteraf buiten de drukte met zijn familie. “Kun je even komen, de bisschop wil je zien.” Nee, dacht ik: “Ik kan hem ook wel halen.” Dat was ook goed. Ik haalde de bisschop die in vol ornaat was. Abbie liep met uitgestoken hand op hem af, maar bedacht zich onderweg. “Of mag het ook zo?” Omhelzen. Dat mocht ook. Het paarse keppeltje verdween haast in de woeste haardos van Abbie. En enkele tellen later merkte ik bij beiden emotie. Met bijna een traan. Daar, terzijde tussen de bomen van de Doolhof, vond ik het een ontroerend ogenblik in de anderszins zo onrustige en gewelddadige wereld van ons.