Rozenkrans

Als ik tegenwoordig een rozenkrans wil beginnen gaat ofwel de bel aan de voordeur, ofwel komt er iemand achterom binnen, ofwel er gaat één van de telefoons. Nog voordat ik een tientje af heb. Hoe komt dat nou toch? Na mijn pensionering wilde ik als kluizenaar een contemplatief leven gaan leiden. Mijzelf voorbereiden op de eeuwigheid zoals de Hindoe dat ook doet in de derde fase van zijn leven. Bij mij komt er niets van terecht.

Er is in mijn vak van huisarts een groot tekort aan waarnemers en als er iemand ziek wordt dan is er niemand te vinden en denken ze al gauw aan mij. Die heeft toch niets te doen. En ikzelf kan heel moeilijk nee zeggen tegen een collega in nood. Zou hierboven Iemand een stokje steken voor mijn plan? Maar waarom dan toch? Het is toch een gerechtvaardigde wens wat meer te bidden na een overactief leven? En als je leven te vol zit met actie, dan heb je de mensen tenslotte toch niets meer te bieden? Niettemin zijn Gods wegen ondoorgrondelijk en het zal wel ergens goed voor zijn. En het is altijd think well of God zoals Ibn Abbad van Ronda zei. Hij heeft zonder twijfel goede bedoelingen met mij en ook al kan ik die nu niet overzien, ze zijn er zeker.

Maar wellicht is nu toch de tijd aangebroken voor een verandering. Misschien moet ik wel naar de stemmen van de mensen in mijn omgeving luisteren die in koor zeggen dat ik veel te veel doe. De pastoor in de sacristie afgelopen zondag … moeten we je soms binnenkort tussen zes planken hier naar buiten dragen? Mijn alternatieve genezer gaf mij deze week nog mee dat ik drie keer per dag iets leuks moet doen. Verplicht. En mijn familie gooit het over een andere boeg … we zeggen niets meer, hij doet het toch niet. Ze hanteren een soort koevoet, omdat ze weten dat mijn hartkwaal de laatste tijd weer opspeelt. En is het niet … vox populi vox Dei?

Anderen zeggen juist het verkeerde … je moet meer aan jezelf gaan denken. Dat is helemaal fout. Alsof ik een contemplatief leven wil gaan leiden om mezelf te amuseren. Nee, het is inderdaad een voorbereiden op de eeuwigheid, maar ook om voor andere mensen te bidden in plaats van ze spuiten te geven. Het beschouwende leven is ook een worsteling, juist om van je ego af te komen, want dat hindert alleen maar. Dat wil alleen maar geluk en genieten. Karuna, compassie, mede-lijden bedrijven met je lijdende medemens, zegt de Boeddha juist. En het memento mori, dat kan van de weeromstuit weer de poort naar echt geluk openen. Echt geluk is alleen mogelijk als het ego verdampt.

Misschien dat ik binnenkort al wat absolutie krijg want ik neem al minder waar en dan merk ik dat ik minder klachten van mijn hart heb. Niettemin is overgave aan de loop van het leven de enige weg. Maar dat moet je maar kunnen. Laatst zat vóór mij op het spreekuur een zoon met zijn moeder. Ze zijn Moslim. Ik had reden om aan te nemen dat moeder kanker had in een ongeneeslijke vorm. Toen ik de onderzoeken die ik wilde laten doen uitlegde en er omheen draaide zei de zoon … als het ernstig is, in ons geloof kunnen we daar mee omgaan. U kunt er gerust open over zijn.

De oplossing zal dus wel zijn, overgave aan Gods wil. Zelfs al zou dat op mijn oude dag werken zijn. Daar komt het uiteindelijk toch altijd op neer, en wanneer ik mijn derde fase inga, dat beslist Hij en niemand anders. Laatst schreef een bekende professor, theoloog, mij dat hij kanker had met enkele vragen over het te volgen beleid. Hij heeft gewerkt tot de laatste week van zijn leven. Toch zei hij … ik wacht maar af wat Onze Lieve Heer met mij voor heeft. In minder dan drie weken stond ik al aan zijn kist en was hijzelf ongetwijfeld al in de hemel. Niet dat ik deze oplossing voor mijzelf nu direct vóór sta, maar ik had hem terug geschreven, dat ik blij voor hem was, dat hij zich zo over kon geven aan Gods wil. Dat is een genade. Onze pastoor hoorde ik bij de bediening van mijn zus zeggen. Jezus vult nu alles aan wat in ons leven heeft ontbroken. Dus, waar zeur ik eigenlijk over?

Ondertussen is het Kerstmis geworden en laat ik van dit stukje een kerstwens maken. Kerstmis is het feest voor alle mensen van goede wil. Heden is U een Redder geboren. We kunnen het toch zelf niet. Mogen we ons kunnen overgeven aan Gods wil en daar ons geluk in vinden. Dat is altijd beter dan we zelf kunnen bedenken. Het is het zalig in het Zalig Kerstmis.

Wim Beurskens

Fotografie: uit eigen woonkamer, december 2019.