Toespraak Passiespelen Allerzielen 2018

Wim Beurskens heeft zijn functie als voorzitter van de Passiespelen neergelegd, hij is benoemd tot ere-voorzitter. Hij hield onderstaande toespraak bij de bijeenkomst van de Passiepspelers tijdens Allerzielen in 2018.

Foto: Wim Beurskens tijdens de bijeenkomst van de Passiespelers. Door: Laura Bremmers-van Boekhold / ElBre fotografie

Beste mensen, meneer de voorzitter,

Dat klinkt op een of andere manier goed.

Na 33 jaar voorzitter te zijn geweest – en 3 ½ secretaris, denk ik dat het goed is plaats te maken voor iemand anders. En nu hebben wij in Jos Teeuwen een ervaren bestuurder die ook nog eens een sterke affiniteit heeft met de spelen, niet alleen omdat hij ooit de nagelbak heeft gedragen, maar ook omdat zijn grootvader de spelen mede heeft opgericht en decennia lang voorzitter is geweest, langer dan ik. Ik hoorde van Theo Thijssen, mijn voorganger, dat Josef Teeuwen als er een probleem was bij de spelen de mensen uitnodigde bij hem thuis voor un börrelke wien. En daarna was het probleem meestal opgelost.

Het is een heel proces geweest het afgelopen jaar, vergeef met het woord, maar alles is tegenwoordig een proces, maar de conclusie is toch dat ik bij de passiespelen mag blijven zonder de eindverantwoordelijkheid te dragen. Zo gaan die dingen zei Jan Mans en zo is het natuurlijk ook en ik ben het er helemaal mee eens. Eindelijk eens de Doolhof in te kunnen lopen zonder zorgen.

De passiespelen zijn iets geweest en nu ga ik even voorbij aan de dingen die ik nog zal blijven doen dat mijn leven heeft bepaald. De echte passiespeler deelt zijn leven niet op in jaren maar in passiespelseizoenen en dat doe ik ook. Dat betekent geloof ik toch niet dat we vijf keer zo oud worden als andere stervelingen, maar ieder seizoen is een onvergetelijke levenservaring op zich zelf geweest. Altijd anders. En ieder seizoen heeft mij dichter gebracht bij waar het in dit leven om gaat. Een monumentale gebeurtenis op zichzelf. Ik heb er vaker over geschreven en gesproken.

Ik zeg vaker in mijn gewone werk dat ik in mijn contact met mensen, patiënten, ook zélf veel heb aan die contacten. Het is wederzijds. Anders zou ik er ook niet veel aan vinden. Als het alleen maar zou neerkomen op een zakelijk geven, op het vervullen van een functie.

Zo hebben de passiespelen mij altijd meer gegeven dan ik heb kunnen teruggeven. Zij waren een groot geschenk. Ik weet nog dat ik in 1980 werkte op de eerste hulp van het ziekenhuis in Tegelen en toen ging het ineens door het gebouw, Jezus zit op de eerste Hulp. Veel meer wist ik toen niet van de passiespelen af. Ik had ze nog nooit gezien. En ik wist ook nog niet dat ik in Tegelen zou blijven werken. Maar een kleine twee jaar later deelde Paula mij mede dat ik in het bestuur van de passiespelen zat. En drie jaar later deelde Theo Thijssen mij mede dat ik hem zou opvolgen. En het heeft iets harmonisch dat Jan Mans mij op de dezelfde manier meedeelde dat mijn houdbaarheidsdatum bij de spelen voorbij is. Het heeft iets katholieks en zo hoort het en ik ben het daar helemaal mee eens. Zoiets wordt van boven zo geregeld.

Ik heb kasten vol met onvergetelijke en dierbare herinneringen aan de spelen en dat zal altijd zo blijven. Het was niet altijd genot, maar het was wel altijd zinnig, ook in momenten van strijd, en daarom wel altijd vreugdevol.

Het zijn allemaal herinneringen die met het bestaan zelf te maken hebben en ik heb het een enorme eer gevonden mee te mogen werken aan de uitbeelding van het verhaal dat ons het leven mogelijk maakt en er de zin en de vreugde aan geeft.

Ik wens het nieuwe bestuur, de nieuwe voorzitter, alle succes toe, ook de professionele mensen om hen heen, maar vooral jullie, spelers en vrijwillige medewerkers ook alle succes, de nieuwe mensen, die mij misschien nauwelijks kennen, van wie er gelukkige vele zijn, en ook de oudere garde die mij zovele jaren het vertrouwen heeft gegeven voorzitter te zijn. Ik wens jullie van harte toe dat de toekomstige spelen voor jullie mogen blijven betekenen wat ze voor mij betekent hebben. Dank jullie wel.

Wim Beurskens