Voor Irma Seelen

Uitvaart Irma Seelen 13 augustus 2015

Dank je wel Arjan (diaken tijdens de mis, red), die in het Passiespel Jezus het kruis helpt dragen als Simon van Cyrene en die ons vandaag ook helpt het kruis dragen.

Annemie, Mario en Fabienne, Familie Seelen, Familie Kremers,

Mede-Passiespelers, vrienden, bekenden, medewerkers van de veiligheidsregio, vooral ook mensen van het hechte dorp Wanssum, waar Irma met haar gezin zich zo thuis voelde. Dat hoorde ik vaak de laatste dagen … heel Wanssum leeft mee.

Toen Irma op sterven lag belde Cees Rullens, de regisseur van het Passiespel, mij op over een noodscenario, want de hele familie doet immers mee. Maar in stilte dacht ik en hoopte ik … het kon wel eens meevallen. “Lente in Galilea” , het Passiespel, gaat immers over de ramp van deze mensen. Over het probleem van het bestaan dat zich in al in zijn denkbare rauwheid op hen heeft neergestort.

Er zijn geen woorden voor zo’n tragedie – alles klinkt plat in menselijke woorden – , zo jong, in de bloei van het leven, nog zoveel dromen, enig kind, haar moeder die nu haar hele gezin moet missen. En wie bij de Passiespelen herinnert zich Alex (vader Irma, red) niet, als hij te paard opkwam als centurio, toen alles nog goed was.

Wie kan hier nu iets troostends en bemoedigends zeggen? Als medemens kunnen we er eigenlijk alleen maar zijn. Sprakeloos. Zoals we hier nu met zovelen zijn, vanmorgen in de kerk.

Dan rest ons – zo lijkt het – alleen de klacht die Abbie (vertolker Jezus bij Passiespelen 2015, red) zojuist heeft voorgedragen, die hij vanonder het kruis spreekt tot de dochters van Jeruzalem, want als dit met het jonge hout gebeurt, wat staat het dorre hout dan niet te wachten?

Geen woorden ja, maar als er ergens woorden te vinden zijn, als er ergens een vorm te vinden is die orde schept in deze wanorde, dan vind je die rondom Jezus, zoals we dat in de Doolhof uitbeelden, of je Hem nu ziet als Zoon van God, of als één van de grootste profeten, de aartsvaders gelijk, of als één van die spirituele leiders die iets van de absolute werkelijkheid hebben gezien, zoals Nelson Mandela, Martin Luther King of de Mahatma Gandhi, die Abbie noemde.

Aan die stunt in de Doolhof deze zomer, aan dat fantastische spel, heeft Irma haar krachten gewijd en zij zou niet anders gewild hebben dan dat ze allemaal toch meespeelden. Zij heeft een groot deel van het seizoen meegemaakt – velen van hen die hier nu zijn, zijn nog onder haar grimerende handen geweest  – en nu vóór het einde van het seizoen dragen wij haar ten grave. Door een ziekte die gewoonlijk een lange lijdensweg met zich meebrengt. Een lijdensweg die haar bespaard is gebleven. Ze kon het zelf wel hebben geregisseerd … zei iemand die haar goed kende.

Want daar gaat het inderdaad om “Lente in Galilea”, lente op een plaats waar er naar menselijke begrippen nooit meer lente zou kunnen zijn. Jezus heeft het raadsel van het menselijk bestaan opgelost, de menselijke conditie definitief naar vreugde omgevormd. Zijn woorden hebben de tand des tijds overwonnen en zijn woorden betekenen echte troost. Hij heeft niet alleen de dood overwonnen, maar hij zit ook achter elke andere opstanding in ons leven.

Dat willen we in de Doolhof uitbeelden en dat lijkt dit jaar ook zo wonderbaarlijk goed te lukken, dat mensen erover blijven spreken en dat ze soms vaker terugkomen. We hebben ernaar gestreefd, dat de verrijzenis in het spel zichtbaar wordt, zoals Geert het zojuist voordroeg en speelde in zijn rol van Lazarus en zoals Ingrid en René het nu spelen in hun rollen van de Emmaüsgangers, het misschien wel mooiste verhaal uit de Evangelies, in ieder geval het mooiste verhaal van verrijzenis.

Irma, moge Jezus je in zijn armen sluiten, zoals eens de mensen op de weg naar Emmaüs en moge je met Hem allen troosten die hier nu zo verweesd achterblijven.

Ik moet eigenlijk verder … zegt Jezus, maar Ingrid en René dringen zó aan dat hij toch blijft en dat betekent de ommekeer in hun leven.

Laten wij nu ook aandringen dat Hij blijft en dan zal ook onze levensweg weer een nieuwe lente beleven, en mogen wij en vooral ook jullie die Irma moeten missen die opstanding ook werkelijk ervaren, een opstanding die vandaag zo ver en onmogelijk lijkt, voor het menselijk verstand onbevattelijk, maar die echt bestaat en echt komt.